Ο Νικηφόρος σχολιάζει κοινωνικά θέματα Να βοηθάς σεβόμενος την αξιοπρέπεια του αδύναμου.

Μεγάλο πράγμα είναι να βοηθάς τον συνάνθρωπο σου χωρίς να του μειώνεις την αξιοπρέπεια του 

                                                


Διάβασα ένα λογοτεχνικό αριστούργημα που αναφέρεται σε μια "λεπτή"κίνηση ενός συν-ανθρώπου μας που ζωντανεύει τα λόγια του Σαμαράκη " Υπάρχει ελπίδα "




Στην ουρά στο ταμείο,του σούπερ μάρκετ η οθόνη σκοράρει στα 26,80 €, το παράξενο πρόσωπο: "Αχ συγγνώμη ξέχασα την κάρτα ΑΤΜ, έχω μόνο 25 € θα βγάλω κάτι".

Στο μικρό καρότσι δεν υπάρχουν περιττά πατατάκια ή φαγητά, βλέπω ψωμί, μακαρόνια, γάλα, ντομάτες, χαρτί υγείας.

Ο ντροπιασμός για όσους βρίσκονται μόλις ένα μέτρο μακριά, το πρόσωπο μιας μαμάς λίγο περισσότερο από 50 ετών είναι στενάχωρο, πρέπει να επιλέξει τι δεν θα πάρει για τα παιδιά της.

Έτσι γίνομαι μάρτυρας της ανθρώπινης καλοσύνης ενός ανθρώπου. "Συγγνώμη, σας έπεσε κάτι". Η κυρία εκπλήσσεται, στο έδαφος υπάρχουν 10 ευρώ, Ξέρει ότι δεν της ανήκουν. Το αγαπημένο βλέμμα του ανθρώπου την πείθει, ότι είναι πολύ να πει ότι είναι δικό του. Δεν έχει υπογεγραμμένα ρούχα αλλά δεν φοράει κουρέλια, δεν έχει μακιγιάζ αλλά το πρόσωπό της αποπνέει θυσίες. Ο κύριος σκύβει, σηκώνει το λογαριασμό και λέει, "Μάλλον συνέβη όταν ανοίξατε την τσάντα σας".

Τώρα μοιάζει με παιδί, είναι ευτυχισμένη, ειδικά με την ειλικρίνεια της. Πληρώνει και βγαίνει με χαμόγελα στον άνθρωπο μπροστά της. Τον κοιτάζει για τελευταία φορά και του λέει, "Ευχαριστώ". Βοηθάω και είμαι κι εγώ χαρούμενος,και κατάλαβα το μάθημα. Ο άνθρωπος θα μπορούσε να πει, "Μην ανησυχείς θα τα δώσω εγώ". Αντίθετα επέλεξε να διατηρήσει την αξιοπρέπεια, τη δική του και της κυρίας.

Από Ανδρέα Διακοπαναγιώτη

Σχολιάζει ο Νικηφόρος.

Κάποτε ένας φίλος μου παπάς μου είπε ότι ορισμένοι που θέλω να τους βοηθήσω με διάφορα είδη παντοπωλείου τους βλέπω να στεναχωρούνται και αυτό πολύ με προβληματίζει. Μα αυτοί κάποτε υπήρξαν νοικοκυραίοι και τώρα ντρέπονται που βρίσκονται στην θέση να τους λυπούνται. Για να το ξεπεράσεις αυτό τα τρόφιμα να τα αφήνεις έξω από την πόρτα και αφού χτυπάς το κουδούνι να εξαφανίζεσαι. Στο κοινωνικό του Ευαγγέλιο του ο Ουγκώ οι Άθλιοι και στη σκηνή του Επισκόπου Μυριήλ με τον Γιάννη Αγιάννη έχουμε από την μια την κάλυψη της κλοπής και από την άλλη την δημιουργία του κλέφτη που μπήκε στα κάτεργα για ένα καρβέλι σε μια τεράστια προσωπικότητα Νομίζω ότι την ώρα που έπιασε την πένα του ο γίγαντας της Λογοτεχνίας για να γράψει αυτά θεία λόγια θα είχε δίπλα του τον Χριστό. Γιατί πολλούς θα οδήγησαν στο σωστό δρόμο. Αλλά και ο Ανδρέας Διακοπαναγιώτης που δημοσιοποίησε αυτή την γεμάτη τρυφεράδα σκηνή προσέφερε τεράστιο έργο